Witryna Czasopism.pl

Po lekturze „Opcji” [nr 3 (68) 2007] mam ochotę postawić pytanie: czy dziś życie pozagrobowe nieuchronnie oznacza recykling, wtórne użytkowanie rzeczy, idei i ludzi, zakorzenione w pragmatycznym myśleniu o ulepszaniu doczesności? Czy możliwy jest powrót do wielkich idei życia pośmiertnego w innej, zmienionej, lepszej postaci? A redaktorom pisma podsuwam trop, którego mi zabrakło – transplantologia, w teorii i praktyce bliska śmierci i „życiu po życiu”. Czekam na suplement w kolejnym numerze.

Lingua franca, dział „SECESjI” nr 3 (8) 2007, oddano młodemu pokoleniu poetów polskich, urodzonych w drugiej połowie lat 80. Są to: Julia Szychowiak, Adam Grzelec, Konrad Ciok, Tomasz Pułka i Zofia Czycza. Założeniem redakcji było wsłuchanie się w głos generacji, która dorastała już w dobie przemian ustrojowych i z minionej „jedynie słusznej” epoki nic pamiętać nie może.

W ciągu 15 lat mojego czytania „Tygodnika Powszechnego” wszelkie zmiany były ledwie widoczne, a teraz za sprawą formatu i szaty graficznej (obecną makietę zaprojektowało „Studio Q”) widać je jak na dłoni. Chciałbym wierzyć, że nie tylko nowym czytelnikom próbowano zrobić prezent, że starano się także „sprawić przyjemność cieniowi” (że zacytuję słowa Brodskiego o Audenie), gdyż 10 grudnia 2007 Jerzy Turowicz ukończyłby 95 lat.

W jaki sposób można się dzielić? Ha, w przeróżny. Najlepiej dzielić się wiedzą, doświadczeniem, umiejętnością, nie wspominając już o dzieleniu się opłatkiem, bo jeszcze nie pora, chociaż tuż-tuż, i o dzieleniu się pieniędzmi, bo zachowanie to jest z gatunku nieprawdopodobnych. Autorzy „Migotań, przejaśnień” [nr 3 (16) 2007] dzielą się z czytelnikiem co chwilę: swoimi przemyśleniami, twórczością, światopoglądem etc.

Plotki o śmierci westernu są jednak przesadzone, choć – jak podkreśla w Strzelaninie po pogrzebie („Film” nr 12/2007) jego znawca i wielbiciel, Tomasz Jopkiewicz – w latach 80., mimo sprzyjającego, prawicowego klimatu (era Reagana), trwał w stanie ostrej zapaści, a nawet śmierci klinicznej. Jednak oscarowe sukcesy Tańczącego z wilkami (1990) Costnera i Bez przebaczenia (1992) Eastwooda rozbudziły nadzieję na renesans gatunku. Z dzisiejszej perspektywy wydaje się, że była to raczej reanimacja.