Witryna Czasopism.pl

Schafer tęskni za światem dawnej harmonii, w której dźwięki nie oderwały się jeszcze od rzeczy, a nienaruszalna centralność pewnych motywów daje poczucie orientacji i porządku. Odzyskana współmierność ciszy i dźwięku to droga do życiodajnej współmierności człowieka i świata, poprzez świadome otwarcie się na świat dźwięków możemy, zdaniem Schafera, odzyskać równowagę, przywrócić sens pokawałkowanej rzeczywistości i zrozumieć siebie. Ale paradoks polega na tym, że (tak jak Horkheimer i Adorno) Schafer chce walczyć ze złem środkami, które je zrodziły.

Bynajmniej nie mam na myśli błogosławionego stanu popularnie zwanego ciążą, a i odmienne stany świadomości byłyby skojarzeniem na wyrost, chodzi po prostu o stan, w którym znajduje się człowiek po spożyciu alkoholu.

„Pod koniec średniowiecza – donosi autor – myto ręce przed i po posiłku, jedzono z miski, a w sferach wyższych używano do jedzenia jedynie kciuka, palca wskazującego i środkowego”. Ciekawe, że owa selektywność (palczasta) dziś ujawnia się czasami w popijaniu z filiżanki z podniesionym najmniejszym paluszkiem (w niektórych sferach, rzecz jasna). Niemniej widać, że z czasem znacznie się ucywilizowano.

Dyskusja podzielona jest na części – każda poświęcona została odrębnemu gatunkowi (horror, komedia, kino akcji, dramat itp.) lub nurtowi (kino nieanglojęzyczne) – a jej puenta wydaje się oczywista: nawet jeśli nie było źle, to wszyscy mamy nadzieję, że rok 2005 w kinie będzie jeszcze lepszy. Dotyczy to również naszego podwórka, któremu w redakcyjnej dyskusji nie poświęcono wiele miejsca. Nie jestem pewna, czy akurat najlepsze było Wesele, ale zgodzę się, że Ławeczka to koszmar, a Pręgi, wyraźnie słabsze w drugiej części – przeceniono.