Witryna Czasopism.pl

„Krytyka Polityczna” jest ideowo tak wyraźna, że aż przewidywalna. Dlatego też jej najnowszy, wakacyjny numer 16-17 (2009) nie zaskoczy czytelnika ani tematem przewodnim, ujętym w formie pytania „Jeśli nie monogamia, to co?”, ani zawartością. Nie oznacza to jednak, że najnowszej „Krytyki Politycznej” nie warto przeczytać. Powiedziałbym nawet, iż trzeba ją znać, a to z tego powodu, że pod warstwą opisów i anegdot skrywa się w niej normatywna wizja rzeczywistości, charakterystyczna dla tej części rodzimej lewicy, która związana jest z omawianym periodykiem.

Blok poświęcony w „Zeszytach Literackich” [2 (106) 2009] Białoszewskiemu nieco rozczarowuje. Z jednej strony, nazbyt jest konwencjonalny. Najłatwiej jest włączyć w tradycyjny, wspomnieniowy nurt zapiski Jadwigi Stańczakowej O Mironie, ważne, bo pochodzące od jednej z najbliższych pisarzowi osób. Z drugiej zaś strony, poszukiwanie innej formuły kończy się tym, że obok listów i fragmentów z dziennika pojawiają się przede wszystkim inedita. Brakuje w „Zeszytach” czegoś żywego i współczesnego; czegoś, co aktualizowałoby sensy u tego twórcy wciąż obecne, sytuowałoby go tu i teraz.

Po jakże wąskich torach biegną nieraz ludzkie myśli! Lubimy wszystko upraszczać, zawężać. W biało-czarnym świecie łatwiej się żyje. Wiadomo, kogo pochwalić, a na kim psy wieszać, przed kim kapelusze z głów zdejmować, a kogo smołą oblać i pierzem posypać. W „Odrze” nr 7-8/2009 czytelnik znajdzie kilka artykułów, które – w sposób pośredni bądź bezpośredni – ukazują niesłuszność takiego odbioru rzeczywistości.

Numer otwiera wywiad z postacią, która dla niektórych maluje się w zdecydowanie czarnych barwach – z Leszkiem Balcerowiczem.