Witryna Czasopism.pl

Nie ma poetyckiego centrum, nie ma peryferii. Co zatem jest? Poezja polska: skurczona do mikroskopijnych rozmiarów czeluść straszna, w której kłębią się, rodzą i umierają, czy to w wersji papierowej, czy elektronicznej, „boleśnie niekochane wiersze”. Chwilę uwagi właśnie tym „boleśnie niekochanym wierszom” poświęciła Anna Kapusta w najnowszym numerze krakowskiego kwartalnika „Fragile”, poświęconego tym razem kategorii fanatyzmu [Zapisać się na śmierć. Diagnostyka syndromu poety, „Fragile” nr 1 (3) 2009].

Jeżeli mówimy o zaletach „Mêlée” nr 4/2008, które powinny stać się przedmiotem marketingu szeptanego (nowoczesnej odmiany plotki, plotki sprofesjonalizowanej), to jedna z nich wynika z faktu, że ukazując plotkę jako zjawisko negatywne, autorzy zgromadzonych tekstów uspokajają sumienia czytelników, przekonując, iż plotkowanie jest zjawiskiem naturalnym, czasem pełni również funkcje konstruktywne dla więzi międzyludzkich. Wystarczy tylko spojrzeć na ten proceder nie z perspektywy rygorystycznej „moralności”, ale na przykład z punktu widzenia psychologii społecznej.

Redakcja „Res Publiki Nowej” za punkt honoru uznała ustosunkowanie się do słów Jacka Wojciechowicza (wiceprezydenta Warszawy), który ugodził w dumę artystów i środowisk kulturalnych, nazywając ich „histerykami”. W realiach monarchii XVIII-wiecznej podobne słowa wypowiedziane publicznie przez któregoś z bliskich królowi dostojników lub przez samego Najjaśniejszego Pana skazałyby tego, do kogo się odnoszą, w najlepszym wypadku na polityczny niebyt. Ratusz słowami Wojciechowicza, niczym wymierzonym na ślepo ciosem siekierą, dokonał podziału warszawskiej społeczności na dwie antagonistyczne grupy.

Redaktorzy „Dekady Literackiej” nr 4 (230) 2008 nie prześcigali się w układaniu peanów ku czci szacownego autora. Nie oznacza to jednak, że nie dostrzegli w jego pisarstwie nowych, dotąd niedocenionych walorów. Tak przynajmniej rozumiem szkic Wojciecha Gruchały na temat niedokończonej Książki o starej kobiecie, która nie tylko pozwoliła przekroczyć możliwości polifonicznej powieści wzorowanej na Dostojewskim, lecz również pokazała bardziej kobiece oblicze tego wręcz wojowniczo nastawionego do świata pisarza. Brzozowski kobiecy?