Witryna Czasopism.pl

Łza się po prostu w oku kręci... Gdzie te czasy, kiedy listę premii literackich można było wymienić jednym tchem przedzawałowca? Człek napisze książkę i staje ciemny jak tabaka w rogu obfitości. Nie wiadomo, co wybrać.

Jest to osobliwy rodzaj obwoźnego panteonu. Gdynia (czyli czeski film), Angelus (centrum jest gdzie indziej), Silesius (chłop żywemu nie przepuści), Nike (macie swoich poetów), Wielka Fundacja (nie ma mocnych), Nagroda Medialna z abonamentu (na złodzieju czapka gore).

Przy okazji nominacji do licznych nagród literackich wychynął z niebytu niejaki Anatol Ulman, którego książkę Dzyndzylyndzy, czyli postmortuizm docenili Śliwiński i s-ka.

Ulman, a któż to taki? Dobre pytanie (sam siebie chwalę – żenada…). To prozaik, który – niesłusznie, jak sądzę – zapadł w czeluści czytelniczej niepamięci. I o tym to będzie piosenka: o zapoznanych pisarzach.