Witryna Czasopism.pl

To, że wypijemy z kimś piwo, pogadamy, spędzimy noc, a może nawet kilka lat, nie oznacza wcale, że dowiemy się, jaki w danym kraju obyczaj odpowiada naszemu topieniu marzanny. Będziemy za to wiedzieć, jakie John, Taeko czy Herman lubią piwo, o czym myślą po jego spożyciu i czy lubią pozycję misjonarską. To trochę tak, jakbyśmy wreszcie przestali postrzegać ten świat, który jest dla nas nowy i „zewnętrzny”, jak skansen, etnograficzne wesołe miasteczko czy budzącą sensację babę z brodą, a zaczęli wreszcie dostrzegać, że żyją w nim ludzie – niektórzy zupełnie od nas różni, a inni podobni, i uznali, że nasze przeżycia i spostrzeżenia, nawet jeśli są nieprawdziwe, nieobiektywne i oparte na strzępach informacji, są co najmniej równie ważne jak owa tak pożądana dotychczas prawda obiektywna.

Zimowa „Rita Baum” (nr 9/2005) skupia się na dwóch rodzajach przestrzeni: wewnętrznej i zewnętrznej. Za tę pierwszą uznać bym chciała przestrzeń, w którą wprowadza proza będąca pokłosiem Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Tworzyłyby ją pejzaże wewnętrzne, wyczarowywane w pisarskiej wyobraźni. Przestrzeń zewnętrzna zaś to sfera życia publicznego – tekstów jej poświęconych w ostatnim numerze tego pisma nie brakuje.

Redakcja lojalnie uprzedza, że ta podróż sentymentalna odsłania straszną prawdę: my, dzieci tamtych czasów jesteśmy chorzy na „suplikację ostatniego kawałka”, „nie jesteśmy w stanie np. przestać jeść dopiero otwartej czekolady, dopóki nie zniknie ostatnia kostka!”, lubimy pomarańcze z grubą skórką (takie bywały), uwielbiamy banany, ot, drobne fobie.