Witryna Czasopism.pl

W piśmie wszyscy zajmują się po trosze wszystkim – od pakowania kopert, pisania wniosków, rozliczeń z tych wniosków, wykłócania się z dystrybutorami, do mycia podłogi w redakcji, płacenia faktur za wynajem. Są, owszem, wąskie specjalizacje, w które pozostała część zespołu się nie wtrąca – takie jak skład czy korekta, ale wiele czynności wymaga działania w zgodzie i solidarności. Naczelny musi dawać przykład, więc ja także, jak trzeba – myję podłogę, brudne kubki, noszę na pocztę koperty, jeżdżę kupować u gościa za obwodnicą palety na przesyłki kurierskie.

Jako osobowość roku 2008 w dziedzinie kultury wyróżniłabym Małgorzatę Szumowską. Zrobiła dobry film, naruszający kilka pewników. Dała sobie radę z naporem mediów, umiała w wywiadach wybrnąć ze ślepej uliczki, którą jest mówienie o autobiografizmie. Dzięki takiej strategii sztuka odzyskuje autonomię. Nie byłabym malkontentką, gdybym nie zauważyła, że nie wszystko w jej filmie jest udane, na przykład nie podźwignęła tematu alkoholu i kobiet, ale rysa otwiera dzieło na dyskusję.

Zostałem redaktorem pisma kulturalnego, bo… chciałem? Bo nikt inny w tym momencie nie chciał bardziej niż ja? W redakcji „Czasu Kultury” jestem od 1992 roku. W tym okresie pismo przechodziło wiele zmian, odszedł założyciel pisma, Rafał Grupiński; kolejny redaktor po kilku latach stwierdził, że jego praca nie ma dalszego sensu. Pojawiła się szansa zbudowania na nowo zespołu redakcyjnego i wymyślenia pisma w XXI wieku, i to było bardzo ciekawe wyzwanie.

Jako redaktor życzę sobie i innym w Nowym Roku ciut bogatszych i bardziej refleksyjnych czytelników, z przerostem potrzeb i uczuć wyższych. Niestety, benzyna staniała i można zaspokajać potrzeby wyższe, pędząc samochodem w dal, jak to zwykła czynić bohaterka powieści Utracona cześć Katarzyny Blum.

Jako osobowość roku 2008 w dziedzinie kultury wyróżniłbym Elizę Szybowicz za wierność ideową i tępienie wrogów klasowych z jednej strony, zaś Magdalenę Miecznicką za to samo, tylko z drugiej strony barykady. Obie zresztą tępiły m.in. Radio Armageddon Jakuba Żulczyka, którego jestem wydawcą. W pewnym sensie uprawiam tu prywatę, ale osobowości innego rodzaju jakoś nie zauważyłem.

Moim największym sukcesem jako redaktora w 2008 r. jest przygotowanie podwójnego numeru „FA-artu” prezentującego obszernie (kilkadziesiąt nazwisk) młodą literaturę niemieckojęzyczną – projekt obejmował także warsztaty translatorskie i spotkania promocyjne. Redakcja zmagała się z tym projektem ponad rok.