Witryna Czasopism.pl

W „Kinie” Sebastian Jagielski zarzuca rodzimym filmowcom obojętność, jeśli nie wręcz ślepotę, na światowe trendy. Słusznie przywołuje przykłady z przeszłości, gdy udawało się – jak w przypadku polskiej szkoły – opowiadać o naszych sprawach, używając uniwersalnego języka filmowego. Polscy twórcy miast przetwarzać dobre, obce wzory, „barykadują się przed innym kinem, by nadal powoływać do życia swe niby-filmy bez stylu, bez pomysłu, bez postaci i bez wyobraźni. Jakby nie dostrzegają, że nie wsłuchując się w rytm współczesnej sztuki filmowej, nie potrafią już wyczuć bijącego pulsu kina”. Surowy osąd, choć niepozbawiony racji. Wypadałoby tylko sobie życzyć, aby w 2007 roku pojawił się filmowy reanimator, który nawet jeśli nie zburzy barykad, to uchyli nieco drzwi i wpuści trochę światła.

Zanim ten znany mi dobrze świat przeobrazi się ostatecznie w raj lub pustkowie, może warto odłożyć na chwilę spory o autorytaryzm Putina, islamofaszyzm czy globalizację? Możemy, na przykład, poczytać literaturę – jakkolwiek demagogicznie i naiwnie by to brzmiało. Niegdyś na łamach „Europy” spór o kryterium prawdy w interpretacji wiedli ze sobą Markiewicz i Markowski, można było przeczytać wywiad z Rymkiewiczem, dowiedzieć się czegoś o Houellebecqu. Coraz rzadziej redakcja „Tygodnika Idei” decyduje się na inicjacje takich tematów i obecność takich person. Być może jest to efekt precyzyjnego dookreślenia podtytułu czasopisma: owe idee rozumiane są przez zespół redakcyjny w wąskiej perspektywie ideologii.