nr 10 (163)
z dnia 5 maja 2006
powrót do wydania bieżącego
zapraszamy | wybrane artykuły | przeglądy prasy | autorzy | archiwum
Mieczysław Orski
Przewrót w relacjach centralizmu i regionalizmu nastąpił po roku 1989. Polska rewolucja intelektualno-kulturalna będąca następstwem przełomu ustrojowego zaczęła się w regionach, promieniując z wolna ku centrum. Postępowała oczywiście naprzód od zmobilizowanego nie tylko politycznie, ale i kulturalnie Gdańska – i objęła wkrótce kolejne oddalone od metropolii miasta. Centrum podlegało lawinowemu procesowi dezintegracji i destrukcji, zaskoczone błyskawicznym rozwojem społecznego przebudzenia; z dnia na dzień ucichły propagandowe tuby, światła jupiterów skierowały się ku innym niż do tej pory obiektom i obliczom.
Wszakże każdy dobry okres ma to do siebie, że się kończy.
Beata Pieńkowska
Redakcja „Więzi” podjęła się karkołomnego zadania, pytając, czy Warszawa da się lubić. Powojenna piosenka odpowiada pozytywnie, lecz dzisiaj ta jednoznaczna ocena jest kwestionowana, na co wpływają indywidualne doświadczenia mieszkańców stolicy. Co, poza miejscem zamieszkania, łączy więc pisarzy, historyków, architektów, antropologów oraz teologa, poproszonych o refleksję nad Warszawą? Otóż świadomość, że nie można uwolnić się od dziedzictwa tego miasta, jak również konieczność zajęcia stanowiska w kwestii jego rzekomej grubiańskości, zdziczenia obyczajów, cechującego stolicę eklektyzmu oraz fragmentaryczności – modnego określenia, które podobno najlepiej oddaje charakter Warszawy.
buduj Witrynę | © 2004 Fundacja Otwarty Kod Kultury | pytania? | kontakt