Witryna Czasopism.pl

Jednym z podstawowych nieporozumień, jakie napotykaliśmy raz za razem przez całą mdłą dekadę, było opisanie etosu buntu (m.in. naszego buntu – „dzieci rewolucji punkowej”) tylko w odniesieniu do walki z komunizmem. Przez sporą część lat osiemdziesiątych wydawało się, że nasz głos jest wystarczająco silny, a sposób wypowiadania się jasny, żeby ci, co nas otaczają, przy odrobinie dobrej woli i uwagi, mogli nas zrozumieć. Myliliśmy się. Głównie co do owej dobrej woli, ale – jak się po czasie okazało – również i co do jasności naszej wypowiedzi. Zapewne sami wiele zaniedbaliśmy: na tle zmagań antykomunistycznych konspiratorów z władzą ludową, wobec patriotycznej dewocji i ZMS-owskiego (jakże dzisiaj śmiesznego i niewinnego) hedonizmu, my zbijaliśmy się w grupkę i wyniośle odwracaliśmy plecami.