Witryna Czasopism.pl

Antonisz kręcił filmy bez kamery. Może to zakrawać na paradoks, ale artysta nie potrzebował filmowego sprzętu, żeby tworzyć animacje. Jego technika polegała na malowaniu historii bezpośrednio na taśmie filmowej. Na każdej klatce taśmy Antonisz nanosił jeden rysunek i potem powielał go na kolejnych, z odpowiednimi modyfikacjami. Eksperymentowanie było jego żywiołem.

Najnowsza „Res Publica Nowa” (nr 4/2004) proponuje blok tekstów poświęconych szacunkowi. Trochę to „ciężki” temat, może zbyt filozoficzny, za mało felietonowy, ale mnie zainteresował bardzo. Bo to, co wydawało się dosyć abstrakcyjne i wydumane – szacunek, łączony z nim prestiż, status i uznanie – jest jednak bardzo konkretne i zupełnie nieobojętne dla naszego codziennego życia.

Nie ma co kryć – współczesność nastawiona jest na szybką i przyjemną konsumpcję. Nie jest to oczywiście jedyne oblicze współczesności, za to jest ono wyjątkowo nadobne. Nie wszyscy jednak się w nie zapatrzyli, bo głód prawdziwego, szczerego przeżycia duchowego jest równie silny jak pęd ku przyjemności.

Zepchnięcie kobiety do sfery prywatnej paradoksalnie nie spowodowało ujawnienia tajemnic owej prywatności w dziennikach i intymnych zapiskach. W tekstach tych odbija się natomiast ciągle patriarchalny język, a same teksty stają się „ekspozycją braku”.

Pokolenie, które niemal dziesięć lat temu zachwycało się Trainspotting, dziś, w większości robi to, przeciwko czemu buntowali się bohaterowie filmu: świetnie funkcjonuje w konsumpcyjnym społeczeństwie – bo i właściwie nie ma większego wyboru. Film Boyle’a odkryją teraz inni, pewnie młodsi. Zazdroszczę im tego pierwszego razu, gdy zobaczą na ekranie narkotykowy odlot Marka w rytmie Perfect Day. I zastanawiam się, czy w trakcie oglądania poczują, jak kiedyś ja, tęsknotę za światem, w którym jest miejsce i czas na tak bezproduktywne zajęcie jak tytułowy trainspotting…