Witryna Czasopism.pl

Krzysztof Uniłowski mówi w Prawie krytyki prowokacyjnie: pójdźmy tropem Dariusza Nowackiego, my, krytycy, powtórzmy za nim wszyscy: „zawód: czytelnik”. Nie przywdziewajmy togi, zgódźmy się na pewną przygodność naszej profesji; krytykiem się co najwyżej bywa, godność tę za każdym razem wypada na nowo ryzykować i potwierdzać. Krytyka nie powinna ścigać się z wypowiedziami o literaturze rodzącymi się w innych środowiskach, nie jest jej zadaniem konkurowanie z opiniami blogowymi – nastawionymi nie tyle na głębię analizy, co na błyskawiczną czytelniczą reakcję [„Dekada Literacka” nr 1-2 (239-240) 2010].

Łukasz Musiał, komentując korespondencję i utwory Bachmann i Celana, odsłania całą złożoność ich relacji. Pokazuje ich oddanie i miłość, ale obnaża również egotyzm, przeczulenie i gruboskórność. W swój wywód wplata postać żony Celana oraz Maxa Frischa (wpierw towarzysza życia, później męża Bachmann). Sporo miejsca poświęca również tzw. „aferze Golla” (Clair Goll bezzasadnie oskarżyła Celana o splagiatowanie wierszy jej męża Iwana) i antysemickim nastrojom towarzyszącym niemieckiej recepcji Celanowskiej poezji („Literatura na Świecie” nr 1-2/2010).