Witryna Czasopism.pl

Czesi ze względu na swoją przynależność do komunistycznej części Europy nie mają wielkich filozofów, mają za to wielu znakomitych powieściopisarzy – dowodził czeski eseista Josef Kroutvor w znanym tekście Europa Środkowa: anegdota i historia. Gdyby nie Jan Patočka, można by się z tą tezą całkowicie zgodzić. Najprościej samemu wyrobić sobie zdanie podczas lektury wakacyjnego numeru „Res Publiki Nowej” [6 (2009)].

Inne strategie poetyckie niż Adam Wiedemann, Julia Fiedorczuk, Joanna Oparek czy Michał Płaczek przyjmuje Jan Wagner (poezja w tłumaczeniu Tomasza Ososińskiego). Wiersze niemieckiego poety to miniatury filozoficzne ukryte w małych niby-historiach. W roli głównej występują przedmioty, które mogłyby „spotkać się” ze sobą tylko w tak przedziwnych jak te tekstach. „Fortepian”, „fermata”, „pramuzyka” harmonijnie współistnieją w pobliżu „jeziora”, „wodorostu” i „szczupaków”. Wagner jest mistrzem szyfru. Ubiera swoje słowa w niezliczone metafory, mnoży odwołania, przysłania drugie dno, nadkłada na siebie kilka odległych znaczeń [„Tekstualia” 2 (17) 2009].