Witryna Czasopism.pl

Zatęskniłem za starym poczciwym Dyzmą. On – w porównaniu do bohaterów naszych czasów – miał kilka bezcennych zalet. Ot, na przykład: znał swoje ograniczenia. Pierwsze, co zrobił, kiedy awansowano go na szefa BŻ, to poszukał sobie sprytnego doradcy, który mógłby myśleć za niego. I wreszcie: Dyzma znał umiar. Gdy zaproponowano mu stanowisko premiera, odmówił, uznając tę propozycję za delikatną przesadę. Czy jesteście w stanie wyobrazić sobie dzisiaj kogoś, kto pomyślałby w ten sposób? Przecież nie takie miernoty jak ja poradziłyby sobie z rządzeniem krajem lub bankiem centralnym. A jak coś nie wyjdzie, to zwali się winę na złą koniunkturę albo spisek wrogich mocarstw. Co zresztą miałoby nie wyjść? I po czym to poznać?

A jeśli kogoś nie przekonałem, to spieszę donieść, że zaraz po nabyciu mobilfonu zakupiłem od razu odtwarzacz mp3. Bo nie uznaję półśrodków. Jak się patologizować, to na całego. Jak się cyborgizować, to nieludzko. I teraz, kiedy sobie wsiadam do busika, aby się udać do Wrocławia albo też wręcz przeciwnie, do Legnicy (z czego zawsze jest większy pożytek), to się od razu do elektroniki podłączam, jak wszyscy. A każdy już sobie tam wtyka, co ma i gdzie chce. Żyjemy w wolnym kraju.

Poza tym, uważam, że Wrocław powinien zostać zburzony.

Kwestia rozmiarów czcionki to dla kultury zagadnienie – jak mi się widzi – prymarne. Nie może być ona zbyt mała ani zbyt wielka. Przykład Biblii spisanej w woluminie wielkości paznokcia byłby tu dobrze znanym, lecz – jak na nasze potrzeby – zbyt mało spektakularnym frazesem. Nadmienię więc, że wszyscy żyjemy na planecie, która opisuje wokół macierzystej gwiazdy znak będący symbolem ludzkich wysiłków – „0”.