Witryna Czasopism.pl

Według Jeana Nouvela architektura, podobnie jak kino, istnieje w wymiarze czasu i ruchu. Można ją zatem postrzegać i czytać używając kategorii sekwencji, kadru, ujęcia. W twórczości francuskiego architekta odnajdujemy inspirację zarówno montażem opartym na kontraście, szokującym zestawieniu, a więc kolizją w duchu Eisensteina, jak i montażem opartym na połączeniu, „logice zdarzeń”. Architektura może opierać się na tym, co stanowi esencję filmu, a mianowicie na myśleniu w kategoriach ujęcia, frazy montażowej. Doświadczana jako sfragmentaryzowana postać przestrzeni, buduje swoje znaczenie dzięki tworzeniu quasi-całości. Z elementów nieciągłych dzięki zaangażowaniu cielesności, ruchu oraz aparatu refleksyjnego człowieka można zbudować znaczącą ciągłość.

Anarchitektura jest wypadkową emocjonalnego podejścia do miasta jako sieci wzajemnych powiązań ludzkich, a nie martwych i zamkniętych sąsiedztw. Odzwierciedla społeczną troskę, ale również ludzką zaradność, niedbałość o formę, przypadkowość, chaotyczność i zburzenie zastanego porządku. Jest grą w skojarzenia materiałów, upodobań i gustów mieszkańców. Tam, gdzie włącza się w nią artysta, jest płaszczyzną dialogu między rzemieślnikiem, czyli architektem, a potrzebującym – użytkownikiem. Choć bywa formalnym eksperymentem, z reguły rozwiązuje poważne i głębokie kwestie społeczne. Stanowi zagrożenie dla estetyki, wyzwanie dla artystów i krytyków oraz postęp dla „dzikich”, nielegalnych i bezdomnych. Utrzymuje w stałej gotowości miasto i jego mieszkańców.