Witryna Czasopism.pl

Nasze codzienne indywidualne cwaniactwo i napuszenie przechodzi od święta w puszenie się samą polskością. Zakrawa to na bezkrytyczne, nałogowe otępianie się własną, przykrą w zapachu „dziedziczną” toksycznością. Jakby nie dość było nam codziennego zadęcia sobą, by ukryć beznadzieję własnego życia, nam trzeba nadymać się własną ojczyzną. Polskie dzisiejsze zadęcie, wyrażające się choćby w przekonaniu o „ewangelizacyjnej misji w Europie” i „mistrzostwie świata”... w kibicowaniu, badane nosem Witkacego dochodzi do momentu krytycznego, balansuje na skraju unicestwiającego obłędu, tego samego, który musiał wymazać kiedyś Polskę z mapy Europy. To nie jest czas na wywarzone sądy, na ostrożne, długo przemyśliwane wnioski.