Wkrótce minie dziesięć lat od tryumfu Pulp Fiction na canneńskim festiwalu, czego wielbiciele Kieślowskiego zapewne do dziś Quentinowi Tarantino nie wybaczyli – Czerwony był przecież uważany za głównego faworyta w wyścigu po Złotą Palmę. Zwycięstwo Tarantino w Cannes było swego rodzaju cezurą, bo po raz pierwszy nagrodzono tam film należący do kina popularnego. Pulp Fiction dzisiaj uznawane jest za arcydzieło, jeden z najważniejszych filmów lat 90., więc może jego twórca zasłużył sobie na miano klasyka, zwłaszcza, że przestało ono już chyba być komplementem, kojarząc się, szczególnie młodszym widzom, z akademizmem i nudą.

Katarzyna Taras stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego młodzi twórcy wybierają kamerę cyfrową: czy dlatego, że pozwala im ona na wymarzony debiut (jej użycie nie jest aż tak kosztowne), czy chodzi o coś więcej – o nowy środek wyrazu? Gdyby ktoś był niecierpliwy i od razu postanowił przeczytać zdanie puentujące szkic, znalazłby w nim taką odpowiedź: „Mała kamera temu – czyli pragnieniu, by »pokazać nagą twarz w ruchu« [A. K.] – pomogła, wzmogła intymność i zapisu, i odbioru, no i nie spłoszyła emocji”. W którym filmie to się udało, a w którym niestety nie, dowiadujemy się po przeczytaniu całości.

Od ponad roku Irak nie schodzi u nas z pierwszych stron gazet. A jeśli schodzi z pierwszych stron – to góra na drugie. Przy czym w całym tym medialnym szumie jak na lekarstwo jakichś śmielszych prognoz czy głębszych analiz sięgających na przykład po analogie z bliskowschodniej historii. Ale wreszcie doczekaliśmy się. W 16. numerze „Tygodnika Powszechnego” z 18 kwietnia Wojciech Pięciak stawia, ciekawe i całkiem dorzeczne, pytanie, czy Irak może stać się drugim Libanem (Irak jak Liban). I nie chodzi mu bynajmniej o ten Liban z dawnych lat, jedną z kolebek arabskiego odrodzenia intelektualnego.

Stereotypowy wizerunek matki w kulturze polskiej jest dość częstym tematem poruszanym w kręgach feministycznych. Przywoływane są choćby głęboko zakorzeniony w tradycji topos Matki Polki czy binarne ujęcie natury kobiety jako świętej albo dziwki. Internetowy „artmix” postanowił osadzić temat w nieco szerszym kontekście, poświęcając nr 7 (2004) motywowi rodzicielstwa. W obszarze refleksji mieści się więc nie tylko kobiecość, ale i role, jakie przyjmujemy często w wyuczony społecznie sposób, w relacjach matka-dziecko, także w relacjach kobieta-mężczyzna.