W nowym numerze „Kresów” (2003 nr 1, tak właśnie, pierwszy tegoroczny numer tego kwartalnika pojawił się dopiero w lipcu) redaktorzy umieścili dwa teksty z rodzaju „krytyko, jaka jesteś?”: artykuł Rafała Rutkowskiego Krytyki literackiej przygody z wolnością i esej Ingi Iwasiów Istnienie jako nieistnienie. Teksty te mają różną formę i wagę, ale podobną wymowę. Otóż zdaniem obojga autorów z naszą ponoć dychawiczną krytyką wcale nie jest źle, przynajmniej ostatnio. Dlaczego?

Co przyczyniło się do tego, że droga feminizmu od oryginalności, prowokacji, kontrowersji do banalnego zaszufladkowania okazała się nadzwyczaj krótka? Dlaczego stereotyp feministki brzydkiej i rwącej staniki zastąpił obraz feministki zabijającej nienarodzone dzieci (aborcja) i dążącej do przejęcia męskiej władzy w sejmie (kwestia parytetu)? Dlaczego wizerunek męskiego macho tak trudno czymkolwiek zastąpić? Co leży u źródeł faktu, że feminizm wtłoczono w polityczną poprawność i można o nim mówić jedynie na trzy sposoby – wcale, stereotypowo albo dobrze? Najnowsze numery „Opcji” oraz „Więzi” usiłują wyrwać się z tego impasu i spróbować przedstawić temat „inaczej”.