To historia o Litkonie, generacji młodych, dokładniej mówiąc młodych autorów i aktywistów, którzy w latach 1991-95 (wojny) dopiero co dorastali. Na pierwszy rzut oka Litkon wygląda i jest też bardzo wymieszany, heterogeniczny, wręcz chaotyczny. Tak więc mamy kręgi literacko niemalże elitarne czy arcyteoretyczne („Severni Bunker”, „Libra/Libera”), jak i kompletnie anty-krytycznoliteracko nastawione grupy powstałe z undergroundu (B-produkcija z Puli, Album, „Kolaps”), alternatywę, dla której medium literatury jest bardziej performance niż druk („Ambrosia”, SKC, Siostry Bronte), feministki aktywne nie tylko w słowie drukowanym („ProFemina”), pisma niemal akademickie („Diwan”) jak i internetowe („Libra/Libera”, „Blesok”, „Kolaps”). No i masę indywidualnych autorów, których w żaden sposób nie da się zaszufladkować, „sformować”, czy przylepić do jakiegoś zjawiska, redakcji, regionu czy grupy. Więc niby trochę jak roczniki siedemdziesiąte w Polsce – brak (również: brak potrzeby i chęci) jasnych kryteriów by ich podzielić, ale też by zebrać, jak i zdefiniować.