Ilekroć przeglądam pisma kulturalne, zwłaszcza te o niewielkim zasięgu i sile oddziaływania (słowo „niszowe” byłoby tu chyba adekwatnym określeniem), nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż opiniotwórczy margines jest szalenie gadatliwy, a do tego mówi rzeczy ważne, niebanalne, niekiedy – niewygodne. No i od razu pojawia się myśl: jaka szkoda!

Wydawało się, że młodej poezji grozi zamknięcie w obiegach środowiskowych, w których czytali ją i omawiali jedynie koledzy po piórze. Może jednak coś się zmienia? Tak przynajmniej można pomyśleć po lekturze „Dziennika Portowego” nr 3 (2001).