Mogłoby się wydawać - nic bardziej oczywistego w tym, że na początku lipca tego roku odbyło się w Krakowie sympozjum Między prowincją a Europą. Uniwersalizm czy „mała ojczyzna” zorganizowane przez wydawcę „Dekady Literackiej” i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Ile to już razy w ciągu ostatnich kilkunastu lat podobne inicjatywy - idzie mi o temat – zmuszały do ćwiczeń stylistycznych ludzi pióra, chętnie zwących się intelektualistami? A jednak po lekturze zamieszczonych w nr 2-3/2002 „Dekady Literackiej” tekstów trzech wystąpień oraz dodanego do nich artykułu Roberta Ostaszewskiego można sądzić, że miało miejsce pewne wydarzenie. Wydaje się bowiem, że była to ostatnia lub jedna z ostatnich konferencji na podobny temat i ostatni bądź jeden z ostatnich takich bloków tematycznych. Ja w każdym razie nie wyobrażam sobie kontynuacji.

W swoim stałym dziale Wydarzenia „Czas Kultury” nr 2/2002 informuje o pięciu wydarzeniach – artystycznych. Tak się złożyło, że większość z nich jest dosyć kontrowersyjna albo za kontrowersyjne chce być uznana. Jakkolwiek by było, po lekturze „Czasu Kultury” nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ruch w ogólnie pojętej sztuce jest bardziej intensywny niż w literaturze.

Jak reagujemy na idoli naszych rodziców – Jamesa Deana, Jean-Paula Belmondo czy Zbyszka Cybulskiego? Identyfikujemy się z ich bohaterami czy raczej już za bardzo trącą naftaliną? Jeżeli zaś robią wrażenie, to co o tym decyduje – talent, charyzma, fotogeniczność? Na czym polega to „coś” przesądzające o wyjątkowości aktora, co zdecydowało o tym, że kamera pokochała Normę Jean Baker z ufarbowanymi włosami, a pozostała obojętna na wdzięki tłumu innych, skądinąd prawdziwych, blondynek?